در حالتی عجیب به سر می برم. حالتی که تا به حال تو زندگیم بهم دست نداده! جمع تعداد ساعتهایی که در هفته ی اخیر خوابیده ام از تعداد انگشتان دستهام تجاوز نمی کنه... ولی به هیچ وجه احساس خستگی نمی کنم و انگار در درونم منبع انرژیه پنهانی وجود داره که منو خستگی ناپذیرانه به سمت جلو سوق میده... و منو یارای مقاومت در برابرش نیست... چه اتفاقی داره می افته؟ به کجا دارم میرم؟ به کجا چنین شتابان؟!... ای کاش می دونستم... ای کاش...ا
۴ نظر:
هیچ می دونی وقتی دو نفر به هم مثبت فکر می کنند... به هم انرژی مثبت می دن... حتی از راه دور... فعلا تو این شانس رو آوردی که یکی بهت فکر می کنه... حالا اون کیه... خدا داند و البته احتمالا خودتم بدونی
Bazi vaghtha be koja raftan mohem nist, ba ki raftan mohemme
kash in "khoda" be bandehaye digash ham haminghadr fekr mikard.....
با کی رفتن خیلی مهمه، ولی از اون مهم تر اینه که احساس کنی باهات همراهه و حتی با چشمان بسته می تونی پا به پاش قدم برداری!...ا
ارسال یک نظر