واضح و مبرهن

ماههای اخیر خیلی سریع گذشتند. چشم به هم زدم دیدم اواسط ماه مه هست و دیگه به جابجایی چیززیادی باقی نمونده... سرگذشت دختر جوونی رو توی روزنامه میخوندم که به دلیل داشتن پدر و مادر معتاد به مواد مخدر، از بدو تولدش رو با بدبیاری و بدشانسی گریبانگیر بوده، و اینکه ادارۀ خدمات اجتماعی چطور اون رو مثل توپ توی دست رشته به این و اون پاس داده. نوشته بود که در طول عمرش شاید دهها بار تغییر مکان داده و اسباب کشی کرده... وقتی داشتم این مقاله رو میخوندم به یاد خودم و اسباب کشیهای خودم افتادم! یعنی، اگر من بخوام تعداد دفعاتی که توی این چند دهۀ اخیر خونه عوض کردم و تغییر مکان دادم رو بشمارم، شاید دست کمی از مال این دختر بیچاره نداشته باشه :) گاهی اوقات وقتی به اسباب کشی فکر میکنم واقعاً حالم به هم میخوره، ولی خوب آدم هیچوقت نباید توی زندگیش ناشکر باشه، به خصوص وقتی که شرح حال بعضی از آدما رو میخونه و میبینه که مردم با چه بدبختیهایی زندگی کردن و میکنن! تصورش رو بکنین مثلاً همین دختر بخت برگشته، از توی شکم مادرش بدون اینکه خودش هیچ تقضیری داشته باشه معتاد به دنیا میاد چون مادرش که معتاد به هروئین بوده در دوران بارداری متادون استعمال کرده برای ترک اعتیاد...
میگن قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید! ما آدما جداً قدر بعضی چیزا رو توی زندگی نمیدونیم تا بلایی به سرمون نیاد و از دستشون ندیم و یا در آستانۀ از دست دادنشون نباشیم! این رو بارها نوشته ام و فکر میکنم که صد هزار بار دیگه هم که بنویسم بازم کمه! بعضی چیزا رو باید همیشه گوشزد کرد چون حافظۀ آدمی در مورد بعضی مسائل خیلی ضعیفه متأسفانه و فراموش میکنه! ما آدما به آسونی یک سری چیزا رو واضح و مبرهن میبینیم. یادمون میره که چطور به دست اومدن و چه ارزشی توی زندگی دارن. ما بچه ها از خاطرمون میره که پدر و مادر همیشه زنده نیستن و تا ابد نخواهند بود که بی دریغ برامون دل بسوزنن. ما پدر و مادرا فراموش میکنیم که بچه های ما همیشه کوچولو باقی نمیمونن و باید از تک تک لحظه ها در کنارشون لذت ببریم، و همه اش به این فکریم که پس کی بزرگ میشن و وقتی بزرگ شدن اونوقت حسرت دوران کودکیشون رو میخوریم. دوستهای خوب رو فراموش میکنیم، دوستایی که همیشه برای ما بودن و هستن چون هرگز به این فکر نمیکنیم که ممکنه اونا رو یکی روزی از دست بدیم!... هیچ چیز توی این زندگی واضح و مبرهن نیست...هیچ چیز!