"گرگ بد گنده"

میدونم که روابط توی اون دیاری که توش زاده شدم دیگه مثل سابق نیست، دیگه هیچی مثل سابق نیست، یعنی چی هست که این یکی باشه؟! این رو خیلی وقته بهش رسیدم و توی این دفعاتی که توی این سالا به اونجا سفر کردم، هر بار که رفتم، بیشتر برام این قضیه روشن شده. ولی ماها که این طرفیم احساسمون کاملاً فرق داره نسبت به این جریانا... اینم شاید اثرات غربت باشه و شاید هم چیز دیگه ای ولی هر چه که هست باعث میشه نیاز به خانواده و فامیل رو اینجا بیشتر احساس کنیم...
امروز بعد از مدتها دوباره تونستم سری به تنها کسایی از خانواده ام که توی این شهر ساکنن بزنم. جداً برام مایۀ خوشحالی بود بعد از این همه سال، این همه سالی که مدام توی فکرشون بودم و دلم میخواست که ازشون سراغی بگیرم...
بارها پیش خودم فکر کرده بودم که گوشی تلفن رو بردارم و حتی اگر شده فقط حالی ازشون بپرسم ولی باز صدایی در درونم بهم نهیب زده بود که بهتره این کار رو نکنی چون این در انتها به نفع اونها خواهد بود! آخه میدونین، بعضی وقتها آدما وقتی در خونه اشون رو میزنن، با اینکه از توی چشمی نگاه میکنن و میبینن که چه "گرگ بد گنده ای" اون پشت منتظر وایستاده و اگر بیاد تو شنگول و منگول و حبۀ انگور رو درسته قورت خواهد داد ولی خریت که شاخ و دم نداره، باز هم در رو باز میکنن! یعنی شاید هم کاملاً خریت نباشه و تنهایی باشه که ماسک خریت به چهره زده و باعث میشه که فکر بکنی: عیب نداره، میدونم که گرگ بد گنده است ولی در ظلمت تاریکی دیده نمیشه و فقط وجودش به عنوان یک "موجود" زنده احساس بشه کافیه!... و ای وای بر تو، عموناصر، که اونوقت غافلی از اینکه این گرگ رو وقتی راهش دادی دیگه هیچکس رو دور و برت باقی نمیذاره... آره عموناصر، توی این سالها خیلیها رو به اجبار ازشون فاصله گرفتی تا دست این گرگها بهشون نرسه! ... و حالا دیگه دوران گرگهای بد گنده برای همیشه به سر رسیده!