روز بعد

بالاخره دیروز گذشت و کاری رو که دو هفته تموم ذهنم رو به خودش مشغول کرده بود انجام دادم: به پنج سال از زندگیم پایان دادم، کاری بود که بایست میکردم. شروعی زیبا رو با پایانی زیبا خاتمه دادم. خوشحال نیستم و احساسات زیادی درونم رو فرا گرفته. خشم هست، دلتنگی هست، افسردگی هست، اظطراب هست و شاید خیلی احساسات دیگه، ولی در عین حال احساس سبکی میکنم. این چند هفتۀ اخیر همش حس میکردم که این رابطه حقیقی نیست و توش پر از دروغه! حس میکردم که اگر بخوام ادامه بدم باز خودم رو در معرض خطر میدم و باز بهم ضربه میزنه و به یقین میتونم بگم که میزد...چند روز دیگه یا چند هفتۀ دیگه میومد و میگفت که ما دیگه حتی دوست هم نمیتونیم باشیم...
حالا دیگه این گوی و این میدون برای تو! میخواستی که از زندگیت برم بیرون و رفتم. فکر کردی که با بیرون رفتن من به خوشبختی میرسی، امیدوارم که خوشبخت بشی، ولی هرگز به خوشبختی نخواهی رسید تا موقعی که به خودت دروغ میگی! اگر فکر میکنی که با وانمود کردنت دیگران رو متقاعد میکنی، ولی خودت رو چیکار میکنی و تا کی میتونی سر خودت رو کلاه بذاری؟ بالاخره یه روزی مجبور میشی قاضی خودت بشی و ببینی با زندگی ما چیکار کردی!... من رفتم که تو بیش از این آزار نبینی، رفتم که دیگه شکستنم رو بیشتر از این نبینی، رفتم چون واقعاً دوستت داشتم. پنج سال بهت فرصت دادم و در قلبم رو به روت باز کردم، ولی هرگز به عمق روح من پی نبردی... و از کاری که با من کردی کاملاً پیدا بود. هرگز فکر نمیکردم که با من این چنین بکنی... شاید هم بزرگترین اشتباهم توی زندگی همین بود، فکر میکردم که با بقیه فرق میکنی!