این روزا همه جا توی این قاره تب و تاب فوتباله، ورزشی که به قول یکی که به مزاح میگفت، بیست نفر دنبال یک توپ توی زمین به اون بزرگی میدون و دو تای دیگه همه هر کدوم یک طرف زمین ایستادن و از دور برای همدیگه شاخ و شونه میکشن! مسبقات قهرمانیه جام اروپاست، این رو برای اون دسته از خواننده هایی که مثل خود عموناصر زیاد اهل تماشای این ورزش از راه دور نیستن، میگم. از یکی دو هفته پیش که این دوره از مسابقات شروع شد، مردم این دیار عجیب شور و شوقی داشتن. همکارام روزی نبود که راجع به بازیهای که شده بود یا قرار بود بشه، صحبت نکنن. ولی بنده های خدا از شانس بدشون تیمشون توی همون یکی دو تا بازی اول چنان باختهای مفتضحانه ای کرد که همه اشون رو انگار یک سطل بزرگ آب رو سرشون خالی کرده باشی:) حالا دیگه این روزا وقتی راجع به بازیهای شب قبل ازشون میپرسم، میبینم که یا تماشا نکردن و یا اگر هم به تماشا نشسته باشن دیگه با بی میلی راجع بهش صحبت میکنن! همکاری از در صداقت میگفت از هفتۀ پیش که تیممون اونجوری باخت دیگه اصلاً حال و حوصلۀ نگاه کردن بقیۀ بازیها رو ندارم!
راستش رو بخواین توی این سالهایی که اینجا زندگی کردم متوجه شده بودم که مردمش خیلی اهل رقابت هستن ولی فکر نمیکردم که تا این اندازه باشه! اصلاً روز بعد از باخت دوم تیمشون، کارد بهشون میزدی خونشون انگار درنمیومد :) ولی خوب باز هم صد رحمت به اینا که در هر حال اینقدر متمدن هستن که ناراحتیشون از باختن فقط در همون حد بد خلقیه، و نه مثل بعضی از ملیتهای دیگه! یاد اون جریانی افتادم که سالها پیش در یکی از همین رقابتهای جهانی، یکی از تیمهای قارۀ امریکای جنوبی بعد از شکستی در مقابل تیمی دیگه و بازگشتشون به وطنشون، بازیکنی که در اصل مسبب اصلی باخت قلمداد شده بود، به ضرب گلوله ای توسط یکی از هموطنانش از پای دراومد و دار فانی رو برای همیشه وداع گفت! جریانی جداً تراژیک!
شخصاً فکر میکنم که توی دنیای فعلی ما به این شکلی که دراومده و این روندی رو که در پیش گرفته، ورزش اون مفهوم اصلی خودش رو از دست داده. هدف از ورزش کردن چیز دیگه ای بوده و هست، ولی متأسفانه مثل خیلی چیزای دیگه توی این دنیا مفهوم صرفاً مادی و تبلیغاتی پیدا کرده! به ما یاد میدادن که روح سالم در بدن سالمه و برای داشتن بدن سالم باید ورزش کرد و به قول اهل حالها "روی فرم" موند! ولی امروزه ورزش فقط حالت شو و نمایش رو پیدا کرده و ورزشکارا هنرپیشگانی بیش نیستن... و اگر حرف من رو باور ندارین، یک موقعی سری به اردوهای تمرین فوتبال ایتالیاییها بزنین تا ببینین که چطور فیلم بازی کردن و الکی زمین زدن خود رو بهشون یاد میدن :)
راستش رو بخواین توی این سالهایی که اینجا زندگی کردم متوجه شده بودم که مردمش خیلی اهل رقابت هستن ولی فکر نمیکردم که تا این اندازه باشه! اصلاً روز بعد از باخت دوم تیمشون، کارد بهشون میزدی خونشون انگار درنمیومد :) ولی خوب باز هم صد رحمت به اینا که در هر حال اینقدر متمدن هستن که ناراحتیشون از باختن فقط در همون حد بد خلقیه، و نه مثل بعضی از ملیتهای دیگه! یاد اون جریانی افتادم که سالها پیش در یکی از همین رقابتهای جهانی، یکی از تیمهای قارۀ امریکای جنوبی بعد از شکستی در مقابل تیمی دیگه و بازگشتشون به وطنشون، بازیکنی که در اصل مسبب اصلی باخت قلمداد شده بود، به ضرب گلوله ای توسط یکی از هموطنانش از پای دراومد و دار فانی رو برای همیشه وداع گفت! جریانی جداً تراژیک!
شخصاً فکر میکنم که توی دنیای فعلی ما به این شکلی که دراومده و این روندی رو که در پیش گرفته، ورزش اون مفهوم اصلی خودش رو از دست داده. هدف از ورزش کردن چیز دیگه ای بوده و هست، ولی متأسفانه مثل خیلی چیزای دیگه توی این دنیا مفهوم صرفاً مادی و تبلیغاتی پیدا کرده! به ما یاد میدادن که روح سالم در بدن سالمه و برای داشتن بدن سالم باید ورزش کرد و به قول اهل حالها "روی فرم" موند! ولی امروزه ورزش فقط حالت شو و نمایش رو پیدا کرده و ورزشکارا هنرپیشگانی بیش نیستن... و اگر حرف من رو باور ندارین، یک موقعی سری به اردوهای تمرین فوتبال ایتالیاییها بزنین تا ببینین که چطور فیلم بازی کردن و الکی زمین زدن خود رو بهشون یاد میدن :)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر