عزیزان زنده اند!

صبح زود روز تعطیل با زنگ تلفنم از خواب پریدم. تعجب کردم که، خدایا، کی میتونه باشه که روز شنبه کله ی سحر زنگ میزنه! قبل از اینکه بخوام افکار نگران کننده رو توی مغزم بچرخونم و یک تفتی بهشون بدم، صدای دوستم رو از اونور خط شنیدم که داشت عذرخواهی میکرد... گفتم چی شده؟ گفت مادرم فوت کرد! خیلی ناراحت شدم و ناخودآگاه به این فکر کردم که این شتریه که در خونه ی همه میخوابه، یا به قول همین دوست عزیز از دست رفته: دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره... ماها بچه های غربت وقتی عزیزانمون رو اون سر دنیا از دست میدیم شاید طور دیگه ای بهمون فشار میاد، چون تصویری رو که از عزیزانمون در وطن داریم، تصویریه که همیشه زنده ست، اون آدما هیچوقت برای ما نه پیر میشند و نه مریض و ناخوش و همیشه همون آدمای قبراق و سر حالی هستند که سالها پیش دیده بودیمشون... درست مثل مادربزرگ خودم که الان سالها از فوتش میگذره و عموناصر هنوز نتونسته، در سفرهایی که به میهن میکنه، خودش رو راضی کنه که سرخاکش بره! میدونم که باید پذیرفت و پشت سر گذاشت، ولی همش صداش توی گوشمه وقتی صدام میکرد: آقای عموناصر خان گل و بلبل:(... روح تمامی رفتگان عزیز ما شاد بادا!