کمتر پیش اومده که این موقعهای شب شروع به نوشتن کنم ولی امشب نمیدونم چرا احساس کردم که دلم میخواد بنویسم... تازه از شب نشینی روز شنبه رسیدم خونه. هوا بیرون بس ناجوانمردانه سرد است، فکر کنم حدود پونزده شونزده درجه زیر صفره. فاصلۀ پارکینک تا در خونه چند دقیقه ای طول میکشه و خلاصه اینقدر هست که برندگی سرما رو تا به دم در برسی توی تمام سلولهای بدنت حس کنی و احساس اسکیمو بودن بهت دست بده...
شب رو در جوار دوستا بودیم، دوستای قدیمی، دوستایی که دیگه آدم توی این سن و سال به آسونی به دست نمیاره. باید قدر دوستا رو دونست و هر چی سن بالاتر میره این مسئله بیشتر به آدم ثابت میشه! چند وقت پیش با دوستی از دوران دانشکده صحبت میکردیم، یا به عبارت بهتر "چت" میکردیم. حال "خانم بچه ها" رو ازش پرسیدم. گفت: خانم بچه ها همیشه حالشون خوبه، من و تو باید به فکر خودمون باشیم! حقیقت تلخی توی حرفش نهفته بود که نمیشد به سادگی ازش گذشت، حقیقتی که خیلی ماها که صاف و ساده خودمون رو توی یک رابطه رها میکنیم و همه چیز رو در طبق اخلاص میذاریم، بدون اینکه از قبل برنامه ریزیی کرده باشیم، ولی غافلیم از اینکه چه چیزایی رو توی زندگی به این خاطر از دست میدیم! و بزرگترین سؤالی که این میون مطرح میشه اینه که آیا واقعاً ارزشش رو داره؟ آیا بالاغیرتاً میارزه به اینکه تمام زدگیمون به طریقی تحت الشعاع قرار بگیره؟ از دوستامون فاصله بگیریم و چه بسا از دستشون بدیم؟ خانواده باهامون غریبه بشن یا ما با اونا طوری بشیم که اونا احساس کنن که باهاشون غریبه شدیم؟ همۀ اینا برای چی؟! برای اینکه فقط تنها نباشیم؟! برای اینکه شاید نصف شب حالمون بد شد و احتیاج به این بود که کسی پیشمون باشه؟! یا برای "رفع حاجت"؟! من میگم: هرگز و هرگز و صد هزار بار دیگه هرگز! جواب این سؤال بزرگ برای من حالا دیگه خیلی کوچیک و ساده است!...
در هر صورت دلم میخواد این ترانه رو در اینجا به تمام دوستای واقعیم تقدیم کنم.
شب رو در جوار دوستا بودیم، دوستای قدیمی، دوستایی که دیگه آدم توی این سن و سال به آسونی به دست نمیاره. باید قدر دوستا رو دونست و هر چی سن بالاتر میره این مسئله بیشتر به آدم ثابت میشه! چند وقت پیش با دوستی از دوران دانشکده صحبت میکردیم، یا به عبارت بهتر "چت" میکردیم. حال "خانم بچه ها" رو ازش پرسیدم. گفت: خانم بچه ها همیشه حالشون خوبه، من و تو باید به فکر خودمون باشیم! حقیقت تلخی توی حرفش نهفته بود که نمیشد به سادگی ازش گذشت، حقیقتی که خیلی ماها که صاف و ساده خودمون رو توی یک رابطه رها میکنیم و همه چیز رو در طبق اخلاص میذاریم، بدون اینکه از قبل برنامه ریزیی کرده باشیم، ولی غافلیم از اینکه چه چیزایی رو توی زندگی به این خاطر از دست میدیم! و بزرگترین سؤالی که این میون مطرح میشه اینه که آیا واقعاً ارزشش رو داره؟ آیا بالاغیرتاً میارزه به اینکه تمام زدگیمون به طریقی تحت الشعاع قرار بگیره؟ از دوستامون فاصله بگیریم و چه بسا از دستشون بدیم؟ خانواده باهامون غریبه بشن یا ما با اونا طوری بشیم که اونا احساس کنن که باهاشون غریبه شدیم؟ همۀ اینا برای چی؟! برای اینکه فقط تنها نباشیم؟! برای اینکه شاید نصف شب حالمون بد شد و احتیاج به این بود که کسی پیشمون باشه؟! یا برای "رفع حاجت"؟! من میگم: هرگز و هرگز و صد هزار بار دیگه هرگز! جواب این سؤال بزرگ برای من حالا دیگه خیلی کوچیک و ساده است!...
در هر صورت دلم میخواد این ترانه رو در اینجا به تمام دوستای واقعیم تقدیم کنم.
Queen - Friends will be friends
Another red letter day
So the pound has dropped and the children are creating
The other half ran away
Taking all the cash and leaving you with the lumber
Got a pain in the chest
Doctors on strike what you need is a rest
It's not easy love, but you've got friends you can trust
Friends will be friends
When you're in need of love they give you care and attention
Friends will be friends
When you're through with life and all hope is lost
Hold out your hand cos friends will be friends right till the end
Now it's a beautiful day
The postman delivered a letter from your lover
Only a phone call away
You tried to track him down but somebody stole his number
As a matter of fact
You're getting used to life without him in your way
It's so easy now, cos you got friends you can trust
Friends will be friends
When you're in need of love they give you care and attention
Friends will be friends
When you're through with life and all hope is lost
Hold out your hand cos friends will be friends right till the end
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر