ای کاروان آهسته ران

ای کاروان آهسته ران کــارام جـــانم می رود
وان دل که با خود داشتم با دل ستــانم می رود

من مانده ام مهجور از اودرمانـده و رنجور از او
گويی که نيشی دور از او بر استخوانم می رود

گفتم به نيرنگ و فسون پنهان کنم نيش درون
پنهان نمی مـــاند که خون بر آستانم می رود

او می رود دامن کشان من زهر تنهايی چشان
ديگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود

محمل برآر ای ساربان تنـــدی مکــن با کــاروان
کز عشق آن سرو روان گــويی روانم می رود

برگشت يار سرکشم بگذاشت عيش ناخوشم
چون مجمری بر آتشم کز سر دخانم می رود

با اين همه بيــــــداد او وين عهد بی بنيـــــاد او
در سينــــه دارم يـــاد او يا بر زبانـم می رود

باز آی و بر چشمم نشـين ای دلستــان نازنين
کاشوب و فرياد از زمين برآسمانم می رود

شب تا سحر می نغنوم واندرز کس می نشنوم
وين ره نه قاصد می روم کز کف عنانم می رود

صبــر از وصـــــال يار من برگشتن از دلــــــدار من
گرچه نبـــاشد کـار من همکار از آنم می رود

در رفتــــن جان از بدن گويند هر نـوعی سخن
من خودبه چشم خويشتن ديدم که جانم می رود

سعدی فغـــان از دست ما لايق نبـود ای بی وفا
طاقـت نمی آرم جفـا کار از فغانــم می رود

سعدی